İnsan aciz bir varlıktır. Onu
güçlü kılan şey güçlü olanla yaptığı işbirliğidir. Allah kendisinden
istenmesinden hoşlanır. Hatta kim Allah’tan istemezse Allah ona gazap eder.
Allah’tan başka kimseye boyun bükmemek, her şeyden önce insana belli bir kimlik
kazandırır. Hayatın her anında, namazın her rekâtında “Sadece sana kulluk
eder ve sadece senden yardım isteriz” duası mümin kimliğinin inşasıdır.
Bu talep ve kararlılık müminin başını her zaman dik tutar. Çünkü Allah’a eğilen
kişi başka kimseye eğilmez. Bu, vakarlı müminin kimliğidir. Şair “O, rükû
olmasa, dünyada eğilmez başlar” derken, bu kimliği ortaya koymaktadır.
Bu bizimle Allah arasındaki ilişkiyi düzenliyor. Her talep Yüce Yaratan’dan istenmelidir.
Allah’tan basit şeylerin
istenmemesi, Allah’ın şanına layık büyüklükte taleplerde bulunulması gerekir.
İnsan yapması gereken gayreti gösterdikten sonra neticeyi kuldan değil,
Allah’tan beklemesi doğru olanıdır. Aynı zamanda ibadet de sayılan Allah’tan
istemek, yani dua hali, insanın Allah’a en yakın olduğu haldir. Çünkü dua
ibadetin özü, Allah’ın en çok sevdiği ibadettir. “Bana dua edin, duanızı
kabul edeyim!” “İsteyen yok mu, vereyim! Af dileyen yok mu, mağfiret edeyim!”
derken Yüce Mevla’mız kulunun kula muhtaç olmasını değil sadece kendinden
istemesini emretmektedir. Dua eden insanın ya duası derhal kabul edilir, ya
kendisi için ahirette biriktirilir veyahut da günahlarına kefaret olur. Her
hâlükârda duası karşılıksız bırakılmaz. Eğer sen Allah’tan başkasından istersen
O da seni onun eline bırakır, kenara çekilir ve seni o kul ile baş başa
bırakır. Bu, insanlarla dayanışma içinde olmayın demek değildir. Komşu komşunun
külüne muhtaçtır. İhtiyaçlarını kullardan karşılar ama kaynağın Allah olduğunu
bilir. Çünkü O istemezse âlemde yaprak kımıldamaz.
Allah sana zarar vermek isterse
kimse onu durduramaz ve Allah sana bir iyilik yapmak isterse tüm cihan buna
engel olamaz. Allah’ın insanlar için açacağı rahmet kapısını kimse kapatamaz.
O’nun kapattığını da kimse açamaz. Bunu bilmek insanı rahatlatır. Çünkü başa
gelen her şeyin ilahi takdir olduğunu bilir. Bu inançta olan kişi kimseye
eğilmez, kimseye boyun eğmez ve dik duran bir kişiliğe sahip olur. Gerek
yeryüzünde meydana gelen her olay ve gerekse insanların başına gelen her
musibet, mutlaka daha önceden yazılmıştır. “La havle ve la kuvvete illa
billah” cümlesinde anlatıldığı gibi, tahvil ve değiştirme gücü sadece
Allah’a aittir. İnsan, başına gelen olayların Allah’ın ezeldeki takdiri
olduğuna inanmalı ve o takdire rıza göstermelidir. Bela ve zarara maruz kalsa
bile, Allah’ın takdirine razı olmaya çalışmalıdır. Çünkü Allah’ın izni olmadan
hiçbir musibet gelmez. Kim Allah’a inanırsa,, Allah onun kalbini doğruya
götürür ve o hal içerisinde olan kişi manen rahatlar. İnsan bilir ki mükâfatın büyüklüğü,
belanın büyüklüğü ile doğru orantılıdır. Kim Allah’ın takdirine rıza
göstermezse Allah’ta ondan razı olmaz. Şayet mümine bir hayır gelirse,
şükreder, bu ona hayır getirir. Eğer bir kötülük görürse sabreder, bu da ona
hayır getirir. Ancak sabredenlerin mükâfatları Allah tarafından hesapsız bir
şekilde verilir. Ezelde yazılanlarla karşılaşacaksak ve o yazılanları
değiştiremeyeceksek Allah’tan başkasına niye boyun eğelim?
Ümitlerin bittiği bir anda Allah
rahmetini gönderir. Korku, açlık, mallardan, canlardan ve ürünlerden eksiltme
ile imtihan olunan kul bu hale şükrederse, başına bir musibet geldiğinde
sabrederse rahmet ve hidayetle ödüllendirilir. Her zorluğun arkasından iki
kolaylığın geldiğine inanır ve bir zorluk iki kolaylığı yenemez.
Kim Allah’a güvenirse Allah ona
mutlaka bir çıkış yolu yaratır. Onu ummadığı yerden rızıklandırır. Allah’a
tevekkül edene Allah yeter. Allah kulunu ümitsizlik ve çaresizlik içinde
bırakmaz. Bir imtihana tabi tutar, imtihan eder ve çelik bir irade ile yeniden
ayağa kalkmasını sağlar. Çaresiz kaldığında samimi bir kalp ile Allah’a
yönelince Allah ona bir çıkış yolu gösterir. Bu ilahi bir vaattir. Parmağına
bir diken batmasını bile sevap hanesine iyilik olarak yazan bir anlayışın
insanı yücelteceği yer, Yaratan’ın yanıdır. Bu anlayışla inşa edilen müminin
kimliği sarsılmaz bir mahiyette olur.
Bir mümin bütün maddi güçlerden
tecrit edilmiş veya sıkıntılara maruz kalmış olabilir. Mümin olduğu sürece en
güçlü olduğu inancı onu bırakmaz. “Eğer inanıyorsanız en güçlü sizsiniz”
ilahi buyruğundan güç alır ve gücünü korur. Çünkü en güçlüye inanan, en güçlü
olur. En güçlüden isteyen, hiçbir zaman mağdur olmaz.
YORUMLAR