Merhaba sevgili dostlarım. Önceki yazımızda Sudanlı  Zenci Musanın Torunlarına umut olmak için fedakar  kardeşimiz Tuğba Kokum’dan kısaca bahsetmiştim. 

Bu yazımızda Tuğba kardeşimizi  yakından tanımak ve Sudan'da yetim çocuklara yapmış  olduğu hizmeti anlatmak amacı ile ropörtaj yaptık..

Kendisinden oradaki yaşam koşullarının zorluğundan ve Türkiye karşı neler hissettiklerini öğrenmiş olduk.

Haydi gelin, hep birlikte bu güzel gönül insanını ve hizmetlerini yakından tanıyalım.

- Merhaba;  

Tuğba Hanım öncelikle  sizi tanımak isteriz . Bize kısaca kendinizden bahseder misiniz?

Merhaba Emrah Bey 

Ben 34 yaşında , evli iki çocuk annesiyim.. Aslen Siirtliliyim, doğuma büyüme Fatih. 

Eşimin işi sebebiyle 18.09.2013 tarihinde Sudan’a yerleştik.  

Eşim Sudan’da 5 erkek kardeşiyle Steakhouse restoranı işletmekteler. 

Ben ise ev hanımıyım.

- Sudan'da yaşayan bir Türk vatandaşı olarak düşüncelerinizi alabilirmiyiz?

Sudan, Hartum başkentli olarak küçük bir bölge.  

İnsanları çok güler yüzlü ve tefekkür etmeyi, azla yetinmenin ne demek olduğu iyi bilen bir ülke.

İlk geldiğimde kimse  Sudan’da yaşayamayacağımı düşündü, zaman geçtikçe çok sevdim. Aslen Arap olmamıza rağmen hiç Arapça bilmiyordum. Burada evde çalışan yardımcılarından öğrenmeye başladım. 

Eşim bazen Türkiye’de yaşayalım dediğinde çok yorum sebebini bilmiyorum aslında Türkiye ‘yi çok seviyorum, burası da benim için çok farklı bir ülke. Sebebini hala çözemedim.

-Sudan Yetim Vakfındaki görevinizi nedir ve neler yapıyorsunuz? 

Sudan Yetim Vakfına bağlı olmamın sebebi, benden bir resmiyet istendiği için.  Ben toparladığım yardımlardan, gerek Ramazanlar olsun gerek Kurban bayramları olsun onlara destek veriyorum.

- En büyük hayaliniz ve gerçekleştirmek istediğiniz projeleriniz nelerdir?

En büyük hayalim ve gerçekten çok istediğim bir hayalim, burada bir yetimhane kurmak ve çocukları çok iyi bir şekilde yetiştirip onları farklı ülkelerde iyi bir eğitmen olmalarını istiyorum. 

Rabbim inşallah bana en kısa zamanda bunu nasip eder, Bunu da isteme sebebimi size söyleyeyim. Buradaki çocuklar gerçekten canı gönülden sıcak bir yuvaya, sevgiye ihtiyaç duyuyorlar. Teşekkür etmeyi çok iyi biliyorlar, Allah onları o kadar güzel bir merhamet duygusu vermiş  ki o kadar tenli siyah olmalarına rağmen o kadar güzel gülüşleri var. Siz onlara sıcak yaklaştığınız zaman onlarda size karşılığını çok güzel veriyorlar.

En üzüldüğüm nokta zamanında İngilizler  tarafından çok fazla sömürmüşler ve beyazlardan ister istemez korkutuyorlar. ‘’acaba bize zarar verirler mi?’’ diye ama biz Türkler olarak bunları burada aştığımızı inanıyorum.

- Burada yaşadığınız müddetçe sizi en çok etkileyen bir olay oldu mu? 

5 yıldır ilk defa Türkiye’ye gelmek bana mutluluk vermedi. Bir yanda yetimlerin açlık korkusu bır yanda onların bana dua etmemeleri beni çok derinden yaraladı...

Bir konuyu sizinle  paylaşmak istiyorum; bundan iki ay önce babam ve annemin Sudan’a gelmesiyle başladı aslında.....

Babam Sudan’a geldiğinden Sevakin Adasını görmeden gitmek istediğini söyleyince  bir anda sabah yola çıkmaya karar verdik.

İki gündür evimize  su gelmiyor abdest sularımızı içme suyundan kullanıyorduk, bir ara su gelmiş annem 2lt suyu doldurup ısrarla ‘’yanımıza alalım kızım.’’ dedikçe ‘’Hayır anne , gerek yok biz yoldan alırız. ‘’diye ne kadar didişsekte annem suyu aldı ve yola çıktık.

Beş altı saat yol gittikten sonra yolların çok kötü olduğu dağlık bir alana geldi.  Üç tane çocuktan biri yolda ‘’Suyunuz var mı’’ diye işaret yaptı, anlayamadık ne olduğunu yaklaşık yirmi metre gittikten sonra duralım diye yanımızdaki arkadaşa seslendim. Çocuk koşarak arabaya geldi ‘’suuu suuu’’ diye bize yalvararak su istedi. Akşamdan kavga ettiğimiz  suyun yeri aslında belliymiş....

Suyu verdiğimizdeki alışı ve sarılış  hali galiba hayatım boyunca gözümün önünden gitmeyecek , çocuğa baktım kendime baktım ‘’Acaba ben mi insanım yoksa bu insanlıktan çıkmış  bir bardak su uğruna arabalara otostop çekip su derdine düşen mi insandı?’’

Arkadan arkadaşları koşarak geldi, ‘’bir  tane ekmek var mı’’ diye sordu yanımızda ne varsa çıkarttık, en son anda bana zekat paralarını veren sen yerine ulaştırırsın diye ablalarım vardı hepsini çıkartıp verdim....

Bu mevzu iki ay önce yaşandı aslında anlatmak bile istemiyorum utanç verici bir durum. 

- Sizce Sudan'dan Türkiye nasıl okunuyor? 

Emrah Bey, Türkleri çok seviyorlar . Türklere karşı ayrı bilgileri var özellikle Cumhurbaşkanımızı canı gönülden seviyorlar. Köylerdeki insanlar bilet alıyorlar,  köylere gittiğimde  bana ellerini açarak cumhurbaşkanımıza dua ettiklerinde çok gurur duyuyorum, çok mutlu oluyorum.

Hatta çok ilginç bir şey daha söyleyeyim size. Her Türkiye’den Sudan’a  gelişte ayrı bir heyecan, Sudan’dan her Türkiye’ye gelirken İstanbul’a geldiğinizde genelde hep ağlıyorum, çünkü  Allah bize o kadar güzel nimetler o kadar güzel bir ülkede yaşamayı nasip etmiş  ki bunun kıymetini bilmeyi anlamak için ‘’acaba ile yurtdışına çıkmak gerekiyor mu’’ demek gerekiyor ama aslında gerekiyor. 

Eskiden söylerlerdi ‘’çok okuyan mı bilir çok gezen mi bilir?’’ ben okuyanın bildiğine inanırdım ama yurtdışına çıktıktan sonra Sudan’a  geldikten sonra ‘’çok gezenin’’  daha çok bildiğini inanmaya başladım. 

- Yapmış olduğunuz faaliyetlerinden almış olduğunuz mutluluğu bize anlatabilir misiniz? 

Şimdi ben size bunu nasıl anlatayım bilmiyorum çok farklı bir duygu. Bazen yolda giderken zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorsun, biz çocukları ulaşmanın heyecanına ve onlara eğer arabanın içerisinde bir şey götüreceksen -giyecek tarzı şeyler- kapıda beni beklediğini hissediyorum ve eşyaları indirmeye gelecekleri zaman yüzleri o kadar muhteşem bir şekilde  gülüyor ki bütün her şey sizin için geride kalıyor. Evdeki yaşadığınız sıkıntı, çocuklarınızla olan sıkıntınız, eşinizle olan sıkıntınız aslında bütün sıkıntınız geride kalıyor. Bazen yetimhaneden eve gelmem gereken zamanı bile unutuyorum çünkü onlar o kadar masum o kadar güzel çocuklar ki… 

Aslında bu konuyla alakalı yazacak o kadar çok şey var ki....

- Son olarak Sudan'dan Türkiye mesajınız nedir?

Türkiye için şunu söylüyorum. Eskiden dizilerde filmlerde söylerlerdi ya ‘’Türkiye’nin taşı toprağı altın’’ hakikaten Türkiye’nin taşı toprağı altın. Yaşadığımız ülkenin en başından en sonuna her şeyiyle gurur duymalıyız.

Emrah Alagöz /hicrethaber